Dag 11 Lake Placid
De wekker stond om 08.30 u vandaag, maar het lukte weer niet echt om meteen op te staan. Na een paar keer gesnoozed te hebben klopte er om vijf over negen iemand op de deur: 'housekeeping'. Jeetje, die was vroeg. Ik riep maar snel dat we nog aanwezig waren in de kamer. We waren wel meteen wakker. Geen ontbijt in dit hotel dus in dezelfde straat als het hotel hebben we aan de overkant een bagel gehaald. Daarna reden we naar de Ampersand Mountain Trail. Dit zou een pittige trail worden, dit wisten we al. Na een minuut of 25 rijden kwamen we aan bij de parkeerplaats. Voor ons begon ook een vrouw aan de trail samen met haar hond. De trail was 2.7 mile. En dezelfde weg weer terug, dus 5.4 miles, omgerekend ongeveer 8.7 km. Maar nee, niet vlak, voornamelijk omhoog! Na een half uurtje vlakke grond door het bos begon het wandelpad al iets stijler te worden. Totdat we bijna anderhalf uur lang alleen maar stijl omhoog geklommen zijn over heel erg veel stenen en rotsen. En echt klimmen, want wandelen is dit niet meer te noemen. Zie wat foto's onder voor de uitdagingen die ons te wachten stonden. Na twee uur ploeteren kwamen we dan eindelijk boven en het was werkelijk schitterend. Je had een 360 graden uitzicht over de bergen van de Adirondacks. Dat zegt wel gelijk hoeveel we gestegen waren, want anders konden we niet overal overheen kijken. Dit was 'by far' de zwaarste trail die we ooit hebben gelopen. Op de top zat nog een stelletje en uiteraard de vrouw met de hond. Ik vroeg haar nog hoe het de hond was afgegaan, maar behalve op een punt waar ze was omgelopen, had de hond het prima uitgehouden. Hij was wel echt heel nat en vies geworden dus ze was al bang voor de terugrit met een hele vieze auto. Na ruim een half uur op de top vertoeft te hebben zijn we weer aan de terugweg begonnen. Ook nog een uitdaging, want nu moesten we continu afremmen met onze knieën en proberen niet uit te glijden. Wel een heel avontuur. Rond half 12 waren we de wandeling begonnen en om 16.00 uur kwamen we weer terug op de parkeerplaats, met een zeer voldaan gevoel.
Het was nog redelijk vroeg dus we wilden nog even rijden naar Whiteface mountain. Dit was nog een goede drie kwartier rijden, maar wel door de bergen, dus geen vervelende weg. De top van Whiteface Mountain ligt op 1417 meter, de Ampersand mountain die wij even daarvoor hadden beklommen op 1021 meter, nog ietsje hoger dus. Maar dit hoorde gewoon bij Whiteface mountain ski resort, dus daar kon je ook gewoon met de auto komen. Maar helaas, toen we bij de ingang kwamen die naar de top leidde, was het gesloten. Op 12 mei ging het voor het zomerseizoen open. Natuurlijk was het vandaag 11 mei! Het verbaasde ons eigenlijk nog hoe geprijsd het was, het kostte 23 dollar om boven te komen, kosten die we nu niet hoefden en konden maken. Onze volgende stop was nog High Falls Gorge (een waterval), daar reden we immers toch langs, maar dit was ook al dicht. Geen idee of het voor vandaag dicht was (het was inmiddels na vijven) of dat het ook nog niet voor het seizoen geopend was. Het mocht dus gewoon allemaal niet meer vandaag dus we besloten toen maar naar Smoke Signals te gaan. Juist, het restaurant waar we gisteren zo heerlijk hadden gegeten. Walter ging voor de beef brisket (grote plakken vlees!) en ik voor de famous chicken wings in bbq style met ranch saus. Jammer dat we deze saus niet echt in Nederland hebben, want ik vind 'm heerlijk. Het smaakte weer als vanouds, als gisteren dus ;). Gelukkig was het nu een stuk rustiger dan gister. Niet qua mensen, maar wel qua geluid. Naast ons zaten vier mannen aan een tafeltje wat vlees weg te eten, toen we er later achter kwamen dat dit pas het voorgerecht voor ze was. Jezus mina! Toen werden er nog vier volle borden gebracht met spare-ribs, ander vlees en frietjes. Waar gingen ze dit allemaal laten?! Het ging uiteindelijk toch niet lukken om alles weg te krijgen en zoals gewoonlijk hier kregen ze vier dozen uitgereikt om alle resten mee te nemen. Maar ik vraag me dan af: wanneer ga je dit dan nog opeten? Zeker als je ook de frietjes erbij schept. Dat is toch niet lekker meer thuis?! Nadat we afgerekend hadden en nog een fooi op het bonnetje hadden geschreven zijn we weer richting hotel vertrokken. Ook lekker een keer vroeg in de kamer aanwezig!
Aantal km gereden: 110 km
Aantal stappen gezet: 16.276 (96 verdiepingen en 11.2 km)
Het was nog redelijk vroeg dus we wilden nog even rijden naar Whiteface mountain. Dit was nog een goede drie kwartier rijden, maar wel door de bergen, dus geen vervelende weg. De top van Whiteface Mountain ligt op 1417 meter, de Ampersand mountain die wij even daarvoor hadden beklommen op 1021 meter, nog ietsje hoger dus. Maar dit hoorde gewoon bij Whiteface mountain ski resort, dus daar kon je ook gewoon met de auto komen. Maar helaas, toen we bij de ingang kwamen die naar de top leidde, was het gesloten. Op 12 mei ging het voor het zomerseizoen open. Natuurlijk was het vandaag 11 mei! Het verbaasde ons eigenlijk nog hoe geprijsd het was, het kostte 23 dollar om boven te komen, kosten die we nu niet hoefden en konden maken. Onze volgende stop was nog High Falls Gorge (een waterval), daar reden we immers toch langs, maar dit was ook al dicht. Geen idee of het voor vandaag dicht was (het was inmiddels na vijven) of dat het ook nog niet voor het seizoen geopend was. Het mocht dus gewoon allemaal niet meer vandaag dus we besloten toen maar naar Smoke Signals te gaan. Juist, het restaurant waar we gisteren zo heerlijk hadden gegeten. Walter ging voor de beef brisket (grote plakken vlees!) en ik voor de famous chicken wings in bbq style met ranch saus. Jammer dat we deze saus niet echt in Nederland hebben, want ik vind 'm heerlijk. Het smaakte weer als vanouds, als gisteren dus ;). Gelukkig was het nu een stuk rustiger dan gister. Niet qua mensen, maar wel qua geluid. Naast ons zaten vier mannen aan een tafeltje wat vlees weg te eten, toen we er later achter kwamen dat dit pas het voorgerecht voor ze was. Jezus mina! Toen werden er nog vier volle borden gebracht met spare-ribs, ander vlees en frietjes. Waar gingen ze dit allemaal laten?! Het ging uiteindelijk toch niet lukken om alles weg te krijgen en zoals gewoonlijk hier kregen ze vier dozen uitgereikt om alle resten mee te nemen. Maar ik vraag me dan af: wanneer ga je dit dan nog opeten? Zeker als je ook de frietjes erbij schept. Dat is toch niet lekker meer thuis?! Nadat we afgerekend hadden en nog een fooi op het bonnetje hadden geschreven zijn we weer richting hotel vertrokken. Ook lekker een keer vroeg in de kamer aanwezig!
Aantal km gereden: 110 km
Aantal stappen gezet: 16.276 (96 verdiepingen en 11.2 km)
Reacties
Een reactie posten